Forum dla uczestników Małopolskiego Konkursu Języka Polskiego

[Aga]

rany julek, pomóżcieżesz.
bo ja już nie wiem, jak interpretować ten wiersz do niczego mi to nie pasuje, z niczym się nie łączy.

[Reklama]

[Panter]

Przede wszystkim zastanawia to: dlaczego błękitny? Tutaj autor zaznacza na swój sposób innośc bohatera. W następnych wersach dowiadujemy się, iż spieszy do domu, mijając się przy tym z niezbyt miłymi, o b c y m i, ludźmi, którzy nie wierzą w to, że wędrowiec ten dojdzie do celu. W ostatnich dwóch linijkach jednak dowiadujemy się, iż Błękitny Człowiek nie przejmuje się nimi i wszystkim zamyka usta mówiąc: 'Skończcie wreszcie gadac te bzdury!'.
Myślę, Błękitny jest INNY, ludzie nie chcą go wysłuchac, zrozumiec jego odmienności. Mogłabym dalej brnąc w to, ale zacznę filozofowac i nic sensownego z tego postu nie wyjdzie .

[Aga]

to ma sens sprawdziłam symbolikę koloru błękitnego: uduchowienie, pokój, higiena, spokój, woda, świeżość i chłód, lecz również dynamizm, kreatywność i inspiracja. te ostatnie bardzo mi pasują, bo Błękitny Człowiek nie jest - jak reszta ludzi - bierny, nie zniechęca się z góry, a ostrzeżenia to dla niego bzdury - stąd dynamizm. inspiracja - może kiedyś znajdzie się osoba, która zechce jak on zburzyć mur niewiary w możność dotarcia do celu i zrobić coś podobnego?
na początku pomyślałam sobie o Błękitnym jako o obywatelu Wszechświata, ale potem stwierdziłam, że to chyba jednak nie o to chodzi

[Kara]

Mnie zastanawia jeszcze jedna rzecz. Z natury rzeczy mam skłonność do dalekich skojarzeń i czytając wiersz pomyślałam o... Ikarze. Nie sądzicie, że obydwaj chcieli wejść jak najwyżej nie zwracając uwagi na to, co myślą o nich inni? Czyżby było to po prostu pragnienie szczęścia? Błękitny człowiek dąży do domu, być może jest nim niebo (kolor błękitny), niebo, raj, wieczne szczęście, życie bez trosk i kłopotów. Bez odmienności. Tam nie ma równych i równiejszych. Tak jak powiedziała Panter, ludzie go wyśmiewają, ale może właśnie z tego powodu on się nie poddaje, chce się od tego uwolnić? Może tylko chce być szczęśliwy. Wie, że jest inny i wie, że to widać. A jako że człowiek pragnie akceptacji, staje się to dla niego problemem.

Coś pokrętnie mi to wyszło, ale starałam się jak mogłam

[emlenka]

Błękitnego człowieka pan Bułat opisuje z lekkim pobłażaniem. "w czapeczce pociesznej", "dokąd idziesz, biedny człowieku", "obłąkańcze", "zabłądzisz", "doigrasz się".
i tak mi się teraz nagle nasunęło, pan Błękitny niezaprzeczalnie jest Innym i skojarzyło mi się to traktowanie go przez podmiot z fragmentem wykładów Kapuścińskiego, o tym, że Innego należy otoczyć opieką i być za niego odpowiedzialnym. to pierwsze powiązanie, jaki przyszło mi do głowy.
poza tym, pan Błękitny wygląda na bardzo niezrozumianego przez ludzi. Ciągle z uporem wyjaśnia co robi, tamci wciąż nie dowierzają. zdecydowanie nie mieści im się w głowach jego wspinaczka do domu.

z wiersza wynika, że on przecież różni się od ludzi tylko kolorem skóry. chyba musi źle się z tym czuć, skoro idzie do domu, Ziemi za dom nie uważając.


hm, Ikar to chyba niezłe porównanie

[Aga]

a mi się skojarzyło z Avatarem

[bojalatam]

Błękitny Człowiek to człowiek, który ma jakiś swój cel w życiu, a ludzie go otaczający go nie rozumieją, próbują mu wyperswadować jego ideę. Traktują go trochę "z przymrużeniem oka", uważają go za obłąkanego ( jak Karusie ).

[average]

Moja interpretacja jest taka, że Błękitny Człowiek to ktoś, no... Inny. Cały czas pnie się do góry, nie przejmuje się tym co ziemskie. Mija swój dom i idzie dalej. Może tak naprawdę poczuje się w domu dopiero, gdy spełni jakieś górnolotne plany... Zwróćcie uwagę na to, ze wiersz powstał w Rosji w czasach komunizmu. Bułat Okudżawa pokazuje człowieka, który wybija się z szarej masy ustroju i nie chce pogodzić z tym, że wszyscy mają być tacy sami. Może autor chciał nam przekazać, że świat potrzebuje indywidalizmu i inności?

[Hakuna]

Chcę tylko zwrócić uwagę na jeszcze jedno skojarzenie z kolorem błękitnym. A.. królewskość? Błękitna krew i te sprawy.. Może Błękitny Człowiek góruje nad tym szarym tłumem (duchowo)? Udowadnia im, że się mylą. "- Skończcie wreszcie gadać te bzdury!". Jest jeden, sam, ale to on ma rację. Wie, co robi, i uparcie dąży do celu. Poza tym, gdyby spotkał na swojej drodze Innego, na pewno by go zrozumiał - w końcu sam jest "Odmieńcem". Ten tłum tego nie potrafił. Błękitny Człowiek jest, według mnie, podobny do "stróża latarnika", który również na początku "góruje" na ludźmi.

Luźne wywody (może nawet bzdury? )

[emlenka]

mam coś nowego:

do tej pory traktowałam sobie Błękitnego jako "tę dobrą postać". ale teraz już nie jest dla mnie to takie oczywiste.
owszem, podmiot odnosi się do niego z dystansem, w sumie to on powtarza jego słowa "do domu spieszę", jakby nie mógł ich przetrawić. najpierw wszystko obserwuje, potem próbuje go w różny sposób skłonić do "zejścia na ziemię". najpierw wprost pyta, później obraża go "obłąkańcze!", nie traktuje go serio, ale gdy widzi, że Błękitny nie reaguje - jest jakby przerażony: "hej, zabłądzisz, zabłądzisz człowieku!". Boi się, że Błękitny idzie w nieznane jemu okolice. sam by tam nie poszedł, to pewne. dostrzegł w nim więc człowieka podobnego do siebie - zaczął się o niego bać, przejął się. Dlatego ostatnia próba to groźba, taka ostateczność. Błękitny jednak ignoruje go cały czas ! Dąży do tego swojego celu absolutnie zapomniawszy o słowach "mijajmy się, ale nie omińmy". Ignoruje wszelkie zagadywania podmiotu. Podmiot jest gotowy "otoczyć go opieką" jak pisze Kapuściński. ten jakby zwalnia go z tej odpowiedzialności mówiąc to "skończcie wreszcie gadać te bzdury!". albo po prostu odrobinę grzeczniej mówi mu po prostu "odwal się". no, gdy spojrzałam na to w ten sposób, już taki święty mi się przestał wydawać, wina zaczęła leżeć jakby po obu stronach. i jeszcze jedna rzecz. jak już napisałam wcześniej, wynika z tekstu, że cechą odróżniającą go od reszty jest tylko ta błękitność. jeżeli zajrzymy do symboliki błękitu - ten kolor jest już sporym balastem. u kopalińskiego symbolizuje m. in. spokój, uduchowienie, wiarę, nieskończoność, ogrom, prawdę, wiedzę, tęsknotę (!), odwagę, pogodę ducha, nadzieję i wolność. ta niebieskość daje więc Błękitnemu pełen wachlarz cech, i to straszliwie przeciwnych podmiotowi lirycznemu.

[emlenka]

[bojalatam]

Na pewno Błękitny Człowiek ma jakiś cel i do niego dąży ;p

Ja też się zgadzam. Błękitny Człowiek spotyka tu Innego, którym jest podmiot liryczny. Przynajmniej tak mi się wydaje. xD

[Hakuna]

Ale nie, nie, ja tu nie mówię o spotkaniu podmiotu lirycznego z Innym, tylko Błękitnego Człowieka z jakimś całkiem nowym potencjalnym nieznajomym
I, emlenko, niestety się z Tobą nie zgadzam. Ja osobiście uważam, że B. Człowiek jest otwarty, gotowy nawiązać kontakt, trzykrotnie cierpliwie odpowiada:
- Do domu spieszę
- Spieszę do domu
- Do domu spieszę.
Tłum z niego kpi, nie stara się go zrozumieć. A on, nie zważając na zwątpienie innych, dąży do swojego celu. To chyba dobrze, że nie sugeruje się "radami" obcych ludzi?

[ona]

[skostniała]

[Reklama]